Wsparcie psychologiczne online

SPRAWDŹ RÓWNIEŻ:

Podjęcie decyzji o rodzicielstwie nie należy do tych łatwych.  Nie jest to decyzja z kategorii co zjemy jutro na obiad lub gdzie wybierzemy się na wakacje. W końcu bardziej lub mniej świadomie podejmujemy się wychowania żywej, oddychającej, myślącej i czującej ludzkiej istoty. Krąg odpowiedzialności robi się coraz większy – w końcu, nie odpowiadam już tylko za siebie i za moją drugą połówkę, ale pojawia się ktoś trzeci, który wymaga o wiele więcej pracy, wysiłku, wyrzeczeń, poświęceń oraz opieki. Pojawia się więc pytanie, dlaczego my jako ludzie, w pewnym momencie naszego życia decydujemy się na to, aby zostać rodzicami?

Oczywiście, zdarzają się również sytuacje kiedy tego nie planujemy, a dziecko się pojawia. Mierzymy się wtedy z zaskoczeniem, napięciem, niedowierzaniem, ale także z tymi trudniejszymi emocjami – złością, rozczarowaniem czy lękiem. Bo jak przejść do porządku dziennego kiedy ten porządek został zachwiany przez niespodziewanego gościa? Jest to trudny moment w życiu pary lub też pojedynczego rodzica, który zostaje sam z dzieckiem. Trzeba na „szybko” zaadaptować się do nowej sytuacji życiowej, a to często nie jest takie proste. Zachęcam, aby dać sobie przestrzeń i czas na poprzeżywanie tych trudnych, ale bardzo często naturalnych i zrozumiałych uczuć.

Dopiero kiedy zaopiekujemy w sobie te nasze przestrzenie (te nasze lęki, trudy, zaburzone plany na życie, nadzieje) robi się miejsce dla dziecka, które wkroczyło w nasz świat.

I wówczas rodzi się powolna nadzieja na możliwość budowania bądź co bądź niezamierzonej (co nie oznacza złej lub nieudanej) więzi z własnym dzieckiem. W momencie, gdy mimo prób nie pojawia się zdolność do nawiązania tejże więzi, zachęcam do skorzystania z pomocy psychologicznej – być może do tego „tanga” będzie potrzeba, przynajmniej przez chwilę, jednej dodatkowej osoby.

W porządku, a więc co z sytuacją, gdy dwoje ludzi w pewnym momencie swojego wspólnego życia decyduje się na dziecko? Co nas skłania do podjęcia takiej odważnej decyzji?

Po pierwsze, przyszli rodzice bardzo często mierzą się ze swoim własnym dzieciństwem. Tutaj może pojawić się zarówno idealizacja rodzicielstwa, jeśli doświadczyli bezpiecznego domu, a więc pojawia się chęć przekazania tego dalej lub też sytuacja jest zgoła odwrotna, a więc pojawia się myśl „Chcę wychować moje dziecko zupełnie inaczej niż moja mama czy mój tata. Nie chce popełnić tych samych błędów”. Samo takie myślenie jest bardzo szlachetne i cudownie, że rodzice, którzy „wychodzą” z trudnych domów chcą dać swoim dzieciom więcej bezpieczeństwa i ciepła niż sami zaznali. Natomiast, proszę pamiętać, że nie ma rodziców idealnych, a bardzo często nakładając na siebie to ogromne brzemię i presję, aby takimi się stać krzywdzimy siebie i swoich bliskich. Dziecko więcej skorzysta z rodzica, który jest człowiekiem (a więc takiego, który przytula, przypala obiady, popełnia błędy, uczy się, wzrasta, ukazuje emocje również te trudne i uczy jak się nimi zaopiekowywać) niż z rodzica, który jest idealnym robotem.

Dużą rolę odgrywa również aspekt bezpieczeństwa – jeśli czuję się bezpiecznie w moich relacjach (czyli wiem, że mam wioskę wsparcia), w mojej pracy (mam poczucie stabilności w moim zatrudnieniu oraz satysfakcję z moich finansów), sam ze sobą (może się to objawiać jako takie poczucie, że dojrzałam lub dojrzałem do roli rodzica) wówczas czujemy się nieco pewniej w podejmowaniu tej decyzji, ponieważ wiemy, że w momencie urodzenia dziecka mamy stabilne i dobre warunki, aby to dziecko przyjąć na ten świat i wychować, zapewniając mu podstawowe (często również ponadpodstawowe) warunki do zdrowego rozwoju.

Niestety, dziecko pojawia się również wtedy kiedy brakuje tego bezpieczeństwa w relacji. Tutaj dziecko dostaje misje specjalną jeszcze przed urodzeniem - ma ratować związek jego rodziców. Bardzo często pary podejmują decyzję o zostaniu rodzicem, gdy są w momencie trudnym dla ich relacji – pojawia się nuda, zastanie lub kłótnie, zatargi, które nie mają końca i pary podejmują się rodzicielstwa z myślą, że dziecko połączy ich na nowo lub też wraz z pojawieniem się go, wszelkie problemy i trudności jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki znikną. Dość szybko wychodzi jednak na jaw, że tak się nie dzieje i trudności zamiast maleć coraz bardziej się spiętrzają. Warto wówczas zadbać o swoją rdzenną relację, czyli partnerską. Zmierzyć się z tym co trudne, bolesne czy przemilczane, aby zadbać wspólnie o dobro dziecka i nie obarczać go bądź co bądź nie jego problemami.

Pojawia się również wątek konformizmu, który może się objawiać jako zewnętrzne, ale również i wewnętrzne poczucie/potrzeba spełnienia czy też wpasowania się w konkretne role społeczne.

Może to przybierać różne kształty jak chociażby przewijające się pytania „Co powie moja mama, ciotka, wujek, sąsiadka, babcia, dziadek itd., jak powiemy im że nie będziemy/nie chcemy mieć dzieci?”. Konformizm jest bardzo często nieuświadomionym zjawiskiem, a więc może on nie wypływać na powierzchnię naszych rozmów, ale ukrywać się gdzieś w głębinach. Bardzo często dochodzi on do głosu, gdy pojawia się sytuacja niepłodności. Pary mogą mieć wtedy poczucie niespełnienia jakiegoś obowiązku, do którego podchodzą wszystkie pary. Oczywiście, nie jest to prawda, bo nie każda para podejmuje ten krok, ale napór i presja społeczna nadal dość mocno funkcjonują w naszym społeczeństwie. Warto zadać sobie pytanie sprawdzające, aby spotkać się ze swoim konformizmem, aby trochę z nim pobyć i zobaczyć co on nam „robi”:

Co by to oznaczało dla mojej rodziny, znajomych, dla mojej pozycji w pracy, gdybym nie miała dzieci? Co by to znaczyło dla mnie? Jak bym się wówczas widziała/widział? Co w związku z tym czuję?

Podejmowanie decyzji o rodzicielstwie nigdy nie powinno wypływać z presji otoczenia.

Ono nie wychowa za Was dzieci, a więc nie powinni mieć ostatecznego słowa w Waszym rozważaniu o rodzicielstwie.

To wszystko co opisałam to pragnienia albo z głowy albo z serca, natomiast jest również pragnienie z łona. Dotyczy ono takiego kawałka, gdzie człowiek ma potrzebę czy też pragnienie dać coś ze swoich „trzewi”, dać życie, poczuć moc z tej właśnie naszej ludzkiej zdolności, że my jako para możemy „stworzyć” zupełnie nową, odrębną istotę, która będzie nasza. Ma to również związek z naszą biologią (od której uciec nie możemy), od naszego instynktu przetrwania czy też charakterystycznego instynktu macierzyńskiego, który właśnie dotyczy tego pragnienia z łona. Jest to chęć przetrwania, pozostania na świecie w naszych dzieciach, wnukach, prawnukach itd.

Decyzja o rodzicielstwie jest decyzją, którą należy podjąć wspólnie.

Jesteście Państwo systemem, a więc rozmowy o rodzicielstwie powinny przebiegać wspólnie, na spokojnie, z uszanowaniem każdej ze stron (z przytuleniem lęków i trosk strony przeciwnej). Jak już wspomniałam, rodzicielstwo jest zobowiązaniem i warto podjąć się go jak najbardziej świadomie. A kiedy już podejmiecie tę decyzję i zapragniecie zostać rodzicami, gratulację, właśnie urodzili się rodzice.

____

Oliwia Lipińska

Psycholog

FUNDACJA 3 SFERY, Stanisława Zbrowskiego 112 / Hu3, 26-600 Radom, NIP: 7963020359, REGON: 526045969, KRS: 0001051215. Wszystkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie treści oraz zdjęć zabronione. Obowiązek informacyjny przed wyrażeniem zgód na przetwarzanie danych (zobacz). Przed zakupem sprawdź również Regulamin >>. Realizacja: ColinMedia.eu

W przypadku braku możliwości uczestnictwa w umówionej sesji, prosimy o jej odwołanie najpóźniej 48 godzin przed planowanym terminem. Niezgłoszenie rezygnacji w tym czasie skutkuje obowiązkiem uiszczenia pełnej opłaty za sesję.

Skontaktuj się z nami

Zachęcamy do skontaktowania się z nami, aby wstępnie omówić Twoją sytuację, ustalić możliwości wsparcia oraz znaleźć odpowiedni termin na wizytę.

Wsparcie psychologiczne online

Fundacja 3 Sfery to przestrzeń, w której każdy może znaleźć wsparcie i inspirację do budowania pełniejszego życia.